Zo mooi anders….

Vorig jaar werd ik binnen een paar maanden tijd twee keer oma, zowel mijn zoon als mijn dochter kregen een zoon. Het is heel erg leuk om te zien hoe beide mannetjes zich ontwikkelen. Daar waar nummer één met 10 maanden ging lopen, vindt nummer twee het met een jaar nog altijd prima om te kruipen. Kleinzoon twee daarentegen maakt wél zelf de rits van zijn slaapzakje los terwijl nummer één die nog niet eens ontdekt heeft…

Het is mooi om te zien hoe ieder het doet op zijn eigen manier en in zijn eigen tempo. Niet meer of minder, beter of slechter, gewoon anders, zo mooi anders…

Zo hoort het ook en iedereen vindt dat normaal. Het ene kind praat met anderhalf, de ander met tweeënhalf.  Niet erg, als het maar komt, in eigen tijd en tempo. Natuurlijk is het belangrijk dat je dingen aanbiedt en kinderen stimuleert. Een kind dat nooit in het zwembad komt zal niet snel leren zwemmen en als er geen ijs is leren ze geen schaatsen maar hoe en wanneer ze dingen gaan doen, dat bepalen ze zelf.

Totdat ze naar de basisschool gaan… plotseling moet iedereen alles op dezelfde tijd aanleren en kunnen… En hoe verder ze komen in het onderwijs hoe strakker het keurslijf. Eind groep 3 wordt iedereen verwacht dat en dat te kunnen in zo’n tempo. Het is in één keer gebeurd met de eigen ontwikkelingslijn die zo logisch en vanzelfsprekend was in die eerste jaren.

Dat het lastig is om binnen de school naar ieder kind apart te kijken kan ik me voorstellen (al zijn er wel onderwijsvormen die dit wél doen, Montessori, Iederwijs ed, maar ook zij moeten aan bepaalde regels voldoen). Ik snap dat school zich houdt aan beproefde methodes, de meeste kinderen kunnen zich de leerstof op deze manier eigen maken… maar niet iedereen… Niet alle kinderen leren op dezelfde manier, net zomin als mijn kleinkinderen. Alleen met de huidige toetsen en strakke leerlijnen is er weinig plaats meer voor kinderen die zich fysiek of sociaal emotioneel anders ontwikkelen.

Kinderogen bijvoorbeeld zijn pas volgroeid rond het 7^de of 8^ste levensjaar, en dat is een gemiddelde! Tot die tijd hebben de meeste kinderen nog een zogenaamde plus sterkte (leesbril). Omdat kinderogen nog heel flexibel zijn en zich makkelijk aanpassen hoeft dat in principe geen probleem te zijn. Alleen, die flexibiliteit verkrampt op het moment van spanning… en wat is er nu spannender dan nieuwe dingen leren en hardop voorlezen in de klas bijvoorbeeld…

En hier begint bij sommige kinderen een neerwaartse spiraal; ze zien het om te beginnen al niet goed, dus dan lukt het nog niet helemaal, nog meer spanning, nog meer verkramping, nog meer fouten… En dan krijg je als beloning extra huiswerk… want het moet toch lukken, die andere kinderen kunnen het toch ook.

Hoe zou het zijn als we alle kinderen van 10 maanden op hun voeten gaan zetten? Want sommige leeftijdgenootjes kunnen het toch ook al…