Oogmeting?

Laatst kreeg ik weer de vraag; waarom doe jij tijdens de intake een oogmeting? Dyslexie is toch een taalprobleem wat hebben ogen er dan mee te maken?
En voor mij is het zo logisch, zo vanzelfsprekend om met de ogen te beginnen… want wat is er normaal gesproken nodig om te kunnen lezen? Een stuk tekst én je ogen…

En juist met die ogen kan het nog wel eens fout gaan. Men gaat ervan uit dat een kind het wel zegt als het niet goed ziet maar dat gebeurt lang niet altijd. Want  wat voor jou normaal is, dat meld je niet… Een kind realiseert zich niet dat hij misschien anders of minder ziet dan iemand anders… en daar heb ik al hele bijzondere verhalen over gehoord.

Bijvoorbeeld  een kind dat de keuken binnen loopt met een bril op zijn neus en plots ziet dat er een klok op de magnetron zit… nooit eerder opgevallen en uiteraard nooit eerder gemeld want hij miste de klok immers niet.  Of een jonge vrouw die nooit rijlessen wilde nemen, en pas toen ze een bril kreeg aan haar moeder vroeg of de auto’s altijd zo’n afstand hadden… Toen de moeder dit bevestigde wilde ze bij nader inzien toch wel rijles…. Dat werd een hele dure bril😊…

En dan heb ik het nog niet over letters die niet langer dansen  (een veel gehoorde klacht bij leesproblemen), veel minder hoofdpijnklachten en meer energie….

‘Maar dan heb je het gewoon over een visueel probleem’, wordt er dan gezegd… Inderdaad, maar wel een dusdanig probleem dat dit niet door de gewone opticien of oogarts gemeten wordt… Het is geen probleem in sterkte maar in samenwerking van de ogen. Wat ziet het ene oog en wat ziet het andere? Hoe komen die twee beelden binnen bij de hersenen? Hoe is de fusie van die twee ogen?

En dat zicht moet kloppen om te kunnen leren lezen. Letters zijn hele abstracte tekeningetjes… waar de mensen ooit een klank aan gehangen hebben. Die klank kan ook nog verschillen denk maar eens aan de letter ‘e’ in bijvoorbeeld het woord vermeden… En dan hebben we ook nog letters die qua schrijfwijze veel op elkaar lijken; bijvoorbeeld de b – d – p – q. Moet je je voorstellen dat dit beeld vertekend bij de hersenen binnen komt, een beetje als een ouderwetse diaprojector die je nog scherp moet stellen. Eigenlijk zie je dus dubbel, maar dubbelzien accepteert ons systeem niet dus de hersenen zijn de hele dag bezig om van die twee beelden één te maken. Verspilde energie die eigenlijk voor andere zaken bedoeld is.

Op het moment dat een kind de letters moet leren (weet je nog, die abstracte tekeningetjes) dan haken de hersenen af, die weten ook niet goed wat ze hiermee moeten. De kinderen moeten mee met het schoolse systeem / tempo en gaan extra goed luisteren… maar je kunt niet horen of er een au of ou staat, je hoort geen verschil tussen ij en ei, ch en g…

Je kunt met je gehoor een taal leren spreken, zo doen alle peuters dat immers, maar voor lezen en schrijven zijn onze ogen essentieel en daarom meet ik bij iedere intake de samenwerking van de ogen! Pas als ik zeker weet dat dit klopt kunnen we verder.